Hi loves! Als eerst wil ik even sorry zeggen, omdat ik het de afgelopen twee weken zo enorm druk heb gehad. Met stage en alles er omheen, dus sorry voor de weinig blog posts! Ik hoef gelukkig nog maar vier en een halve week stage te lopen, en dan is de grootste drukte ook weer over en gaan we lekker 12 dagen op vakantie naar Torremolinos! Maar vandaag wil ik heel graag iets delen, wat ik toch heel bijzonder vond, dat ik het, het delen waard vond! Een blog zonder foto’s vandaag. ‘Never Give Up, Nothing Is Impossible’ werd er mij verteld, met een heel mooi verhaal erachter aan. Ben jij benieuwd naar het verhaal? Lees dan snel verder…
Het was vandaag best een drukke dag, maar toch liep alles lekker! (Voor de gene die net nieuw zijn op mijn blog: ik loop stage bij onze grote blauwe Nederlandse luchtvaartmaatschappij en ik ben werkzaam aan de gate: oftewel ik boord jou als je aan boord gaat van het vliegtuig!) Vandaag was ik dan ook aan het werk op de C-pier, Europees.
Een man met een grote hoed was daar aanwezig. Een vriendelijke man met een grote hoed. Hij kwam naar mijn balie, met de vraag of dit de juiste gate en vlucht was. Ik zag al gauw dat het een ander vluchtnummer was. De man zat op de volgende vlucht. Hij bedankte mij, maar bleef staan. ‘How old are you, darling?’ is wat hij mij vroeg. ‘I am 18 years old, sir’. De man begon met een verhaal. Een verhaal over zichzelf. Dat hij uit Australië kwam, en op weg naar een cruise was, samen met zijn vrouw. Na een tijdje vroeg hij mij iets. Iets wat ik niet begreep. Toen zei de man: ‘ja echt, zo zeggen wij dat in Australië!’ waar ik verbaasd van op keek! De man sprak Nederlands! Hij ging door – in het Engels – en vertelde dat hij in Nederland heeft gewoond. Samen met zijn vrouw, die uit Amsterdam komt, is hij tientallen jaren geleden verhuisd naar Australië. Je kon op het gezicht van de man lezen dat hij graag zijn verhaal wou vertellen, en ik luisterde aandachtig. De man ging verder met zijn verhaal. Hij komt uit Duitsland. En al gauw ging het over op de tweede wereldoorlog. Hij vertelde mij dat hij in twee maanden meer als 400KM heeft gelopen. ‘En zo ben ik in Nederland terecht gekomen’.
Terwijl ik een vlucht aan het instappen was, was de man aan het friemelen met zijn spullen. Hij haalde er een witte envelop uit. En wat witte kaartjes die hij vervolgens uit vouwde. Toen mijn vlucht eenmaal afgesloten was, kwam de man weer naar de balie. Hij ging verder. De man gaf mij als eerst een enorm schattige kleine sleutelhanger met een koala eraan die een blauw jasje aan had waar ‘Australia’ op stond. Dat als dank voor het luisteren. Wat was dat enorm lief!
Vervolgens gaf de man mij ook een blaadje, waar wat tekst in het blauw en rood op stond. Ik begon de brief te lezen en wat was dat heftig. De man had zelf een boek gemaakt. En die haalde hij ook te voorschijn, uit de witte envelop. ‘This is my Autobiography’ is wat de man zei. ‘Never Give up, Nothing is Impossible’ stond erop, ‘My autobiography of Germany 1942-1945’. Met een foto van een vrouw, samen met twee kleine jongetjes. ‘Dat ben ik’ zei de man, en hij wees naar een van de kleine jongetjes. Netjes in een soldaten pakje, naast hun moeder. Maar op de achtergrond zag je een grote bouwval… Gebouwen die omgevallen waren, en die gebombardeerd zijn, door de bommen. De man liet mij een kijkje nemen in het boek, en hij liet wat foto’s zien die hij op papier bij zich had. Foto’s van verschillende soorten vliegtuigen waar de bommen uit vielen, steden die afgetakeld waren en mensen die bij hun dierbaren op straat lagen die waren omgekomen…
‘However, if fate shone upon and you were extremely lucky: you servive, as we did’ is een van de blauwe zinnen die de man op het blaadje heeft staan. ‘We lived and servived through 22 bombings in the of Cologne.’ vertelde hij mij. Ik vertelde de man dat ik het enorm dapper vind dat hij het zo kan vertellen, en er zelfs een boek van gemaakt heeft. ‘Dat is niet het enige’ zei de man. ‘Ik zal je eens vertellen…’ Voordat de man naar Nederland kwam, heeft de Russische Officier zijn familie nog een tijdje vastgehouden, om te helpen, en te beschermen, wat hun in leven heeft gehouden. ‘I want you to know this’ is wat hij zei, ‘Do you have dreams?’ vroeg hij mij. Ik vertelde de man mijn verhaal, dat ik graag als Cabin Attendant te werk wil gaan, in de lucht, en enorm graag naar Australië zou willen en wie weet wel zou willen verhuizen in de toekomst. ‘Never give up’ is wat hij mij zei. ‘Go for it, if you want somehting. Let no one, and i said no one, stop you, from doing what you do and getting what you want. You only live ones and nothing is imposible!’ zei de man met een rustige maar duidelijke inspirerende stem. ‘That is what my story is about. That is why I am telling you this. Live for it, my girl. You are young, just like me back in the days’ en hij wees naar het kleine jongetje op de foto. ‘Travel the world, find true love and move when you have the change. I want you to. Back in the days, and then I am talking about 60 years ago, I could only dream about the life I have now. And I want you to have it to. So, Never give up, Nothing is Impossible.’
Met dit verhaal heeft deze meneer mij enorm geïnspireerd. En wat ben ik dankbaar voor deze baan, stageplek, dat ik zulke mensen mag ontmoeten. De man gaf mij een dankbare hand en wenste mij ‘All of the best’ toe. Het verhaal van zijn boek ging voornamelijk over wat hij allemaal heeft mee gemaakt van 1942 tot 1945. Maar hij liet mij de laatste bladzijde lezen. En dat is exact wat hij mij vertelde. En wat pakte mij dit! En dit wil ik graag aan jullie doorgeven!
Want met deze blog hoop ik jullie ook weer geïnspireerd te hebben, en wil ik jullie te vertellen dat alles mogelijk is. Deze man heeft de oorlog overleeft, 22 bombardementen overleeft, maar daarnaast ook onschuldige slachtoffers zien lijden, kinderen voorbij zien gaan en moeten vechten voor zijn leven om te overleven. En naast hem zijn er nog vele, maar dan ook vele andere met zo’n verhaal. Misschien je opa, of oma… Maar niet iedereen praat hier over, en dat is logisch. Daarom vind ik het zo dapper van deze man. En je hoort deze man niet klagen. Hij was dankbaar om mij dit te kunnen vertellen, en om zo’n leven als wat hij nu heeft te kunnen leven. En dat ben ik nu ook. Dus zoals deze man zegt: ‘Never Give up, Nothing Is Imposible’
Liefs, Demi Bonita
