“Vandaag maakte ik, met veel pijn in mijn hart, mijn voorlopige laatste vlucht bij TUI. Keer op keer dacht ik weer dat het m’n laatste was, vandaag was het dus echt zo… Als klein meisje was het mijn droom om stewardess te worden en wat ben ik trots om te zeggen dat dit is gelukt! Ik heb zoveel nieuwe, bijzondere mensen mogen leren kennen en deel uit mogen maken van mooie reizen, genoten met super lieve collega’s en de wereld mogen zien ondanks dat het niet voor lang was. Het is een passie en een levensstijl, één die ik nooit zou willen veranderen, maar nu toch even opzij gezet wordt… Opgesloten zitten met 300 passagiers in een stalen buis op 12KM hoogte, de bijzondere verhalen van passagiers over hun reizen van over de hele wereld, de huilende baby’s die je even aanpakt om de ouders wat rust te geven op een nacht vlucht, de ‘Goedemorgen, welkom aan boord!’ en ‘Wilt u Kip of Pasta?’, zelfs de jetlags en vooral dat hotelbed wat op je wacht! Wat was dit door COVID al een gemis het afgelopen jaar. Een jaar wat mijn jaar had moeten zijn, maar waar ik dalijk afstand van moet doen en van mijn uniform, dat lege rooster en om even geen kerosine lucht meer te ruiken, doet toch een beetje pijn… ?✈️?”
Tekst gaat verder onder de foto
Het is 27 november, 07:24 uur om precies te zijn. Onderweg naar de G-pier op Schiphol. ‘Wat een verre, rot pier is dit zeg, waarom staan we altijd zo ver?’ Dacht ik hijgend bij mezelf… ‘Ja Deem, dan moet je ook wat eerder van huis gaan. Dan hoef je je niet zo haasten…’ Dat is waar dacht ik bij mezelf, terwijl ik dat tegen mezelf zei. Ik had nog maar een paar minuten en eigenlijk was ik voor mezelf al te laat. Regel 1: altijd 10 minuten voor aanmeld tijd aanwezig zijn. Om 07:28 uur kwam ik bij de gate aan, 2 minuten voor tijd maar gelukkig was ik niet de laatste. Pfoee, Lucky me! Vandaag vlogen we naar Curaçao voor een 24-uurs stop, met een crew waar ik eigenlijk maar twee andere kende. Eén daarvan was Lesley, waarmee ik vorig jaar ook bij Sunwing heb gevlogen en waarmee ik twee Initials heb gedaan. Ook voor haar was dit haar laatste vlucht… Niets is minder waar als je zegt dat je elkaar helemaal niet ken op zo’n vlucht, want na 3 uur gevlogen te hebben gingen de gesprekken al over koetjes en kalfjes en nog veel verder dan dat. Het leuke aan zo’n korte stop vind ik altijd, dat je even voor 24 uur elkaars beste vriendin bent.
Het was een leuke vlucht en de tijd ging erg snel. Zoals gewoonlijk weer lekker veel gekletst met passagiers zoals iedereen wel van mij gewend is, maar dit keer heb ik er nog meer van genoten dan normaal. Omdat we zo vroeg vanaf Amsterdam vertrokken, waren we lekker vroeg op Curaçao. Dat betekent dat we om 15:00 uur al lekker met onze billetjes in het water lagen! Emmertje Amstel Bier erbij en heerlijk genieten van deze laatste keer. Ik drink trouwens nooit bier, maar mijn collega’s hebben me het even geleerd hoor… ‘Kom Deem! Drinkennnn’ and there we go, het begon allemaal bijna een jaar geleden op mijn aller eerste stop Paramaribo! Rond de klok van 7 gingen we het water pas uit, snel wat gegeten en s’ Avonds hebben we gezellig met onze eigen crew, met een andere TUI-crew (die later in de ochtend hier heen vloog) en met de KLM-crew, aan de bar gehangen.
De vorige keer dat ik op het eiland was, waren de broer en zijn vriendin van mijn vriend ook op Curaçao, voor hun vakantie. Dit keer was mijn vriend z’n andere broer op het eiland (m’n vriend heeft twee broers, just for the info). Mega gezellig dus!! We hebben de hele avond geklets en drankjes gedaan, met zijn vrienden en mijn collega’s. Het was eigenlijk niet helemaal mijn bedoeling om het zo ‘bond’ te maken: ‘neee, ik ga het niet te laat maken hoor vanavond. Ik ga niet te veel drinken!’… De volgende ochtend werd ik wakker en ik moest eerst even 5 secondes na denken waar ik was… Och, wat erg!!!! Het was in ieder geval gezellig en een avond om niet meer te vergeten.
Aan het ontbijt kwamen we met z’n allen heerlijk bij. Gebakken eitje, jus de Orange en niet te vergeten, een lekker glaasje water (of twee, drie…) Vandaag vlogen we weer terug en we werden pas om half 4 op gehaald dus we hadden de hele dag nog! Eigenlijk ging de dag zoals jullie in elke blog lezen… Aan het water liggen, hier en daar wat foto’s maken en genieten van de zon.
Tijd om me klaar te maken… Daar gingen we dan, de allerlaatste keer! Nu ik dit schrijf moet ik weer even een traantje wegpieken… Voor vertrek hadden we nog even een fotoshoot bij een collega op de kamer, op het balkon! Bekijk de foto zelf maar hieronder, love the view!
Tijdens de briefing zat ik let-ter-lijk met een brok in m’n keel. Ik vond het zo erg dat dit m’n laatste vlucht was. Het werd ook nog eens genoemd en toen kon ik wel janken, samen met Les. De rit naar het vliegveld heb ik ook alleen maar kunnen genieten van het uitzicht. Voor het eerst reden we door de stad heen, over de grote brug, door Willemstad, langs de welbekende pondjesbrug, de gekleurde huizen en de megagrote cruiseschepen. Wat een mooi afscheid!
De terug vlucht ging supersnel en ook hier weer geklets met de mensen en veel verhalen gehoord over hun vakantie op Curaçao. Eenmaal terug op Amsterdam, tijdens het uitstappen had ik het toch wel heel zwaar. ‘Tot ziens, dag! Tot de volgende keer, wel thuis!’… Och, wat erg!!! Ik kon wel huilen, dit was het gewoon. De laatste, allerlaatste keer. We zijn nu nog geen eens een maand verder, maar ik mis het nu al enorm. Toen het vliegtuig leeg was deden we al onze checks, nog even een laatste keer een loopje door het gangpad en daarna verzamelde we met de hele crew voor in het vliegtuig. Als verassing hadden ze voor ons een lief afscheidspakketje gemaakt met wat leuke TUI-dingen erin als herinnering! Zo lief, zo fijn!
Het heeft eventjes geduurd met het schrijven van deze blog, sinds de laatste, maar eindelijk heb ik hem af weten te maken. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Iets waar ik zo hard voor gewerkt heb, waar ik praktisch eigenlijk voor ‘leefde’, mijn passie, het is nu echt voorbij… Ik liet al eerder weten dat mijn contract bij TUIfly niet verlengd werd, wegens COVID-19. Meerdere keren dacht ik: ‘dit is mijn laatste vlucht’, maar op 29 november 2020 was het toch echt zo. Ik wil heel graag nog wat extra woordjes schrijven over hoe ik het allemaal heb ervaren, wat ik geleerd heb, mijn mooiste momenten, de minder leuke momenten (alhoewel, misschien laat ik die wel even achterwegen) en wat het vliegen voor mij betekend. Maar dit is niet de juiste blog daarvoor. Ik was eraan begonnen, maar het is niet zoals ik het nu online wilde zetten. Dus, een volgende blog komt eraan! Met daarin alles wat ik jullie nog heel graag wil vertellen.
Vanaf het begin heb ik mijn reizen met jullie mogen delen, en bedankt jongens! Voor al jullie lieve, enthousiaste berichtjes en nieuwsgierigheid keer op keer. Hier op de blog en nog meer op Instagram! Door COVID-19 komt er een einde aan dit mooie avontuur, voor nu. Maar ik kom hoe dan ook terug! Wat ga ik het vliegen missen, maar ik kan niet wachten om die stalenbuis weer in te stappen. I’ll be back! Tot snel ?
Succes!